Radda in Chianti

Gisteravond discussie gehad met de hoteleigenaar die zeker wist dat Nederland elf miljoen inwoners heeft. Nou was de man van onze leeftijd en inderdaad, 55 jaar geleden was dat het aantal inwoners dat wij, en hij dus ook, op de lagere school leerden. Hij was sportief, zocht het op internet op, en moest erkennen dat het er ondertussen bijna 17 miljoen zijn. Kijk, zo leert zo'n man ook weer iets van een stelletje passerende fietsers. Verder wist hij ook zeker dat onze verdere route naar het zuiden zo goed als vlak zou zijn, zelfs eerder bergaf dan bergop ging. Ik ben ervan overtuigd dat de beste man nog nooit zijn straat is uitgefietst. Die straat liep inderdaad, zo ver als je kijken kon, flauwtjes naar beneden. Fietsen door Firenze is sport. Alle aspecten van sport zitten er in. Startsnelheid bij stoplichten, vechten voor je plekje (hoewel je tegen bussen, vrachtauto's, opdringerige auto's, snelle scooters die gewoon dwars voor je gaan staan, kansloos bent), zelfbeheersing, allert zijn, volhouden en niet bang zijn. We hebben er twee uur over gedaan om de stad door te komen. Toen ging het regenen. Ik bedoel echt regenen, voor het eerst tijdens onze trip. Het voordeel is dat je geen last hebt van de warmte, het nadeel is dat je nat wordt. Onze regenjacks zijn prima. Uiteindelijk zijn we nu verzeild in Radda in Chianti. Voor de kenners; in het straatje waardoor je tijdens de L'eroica naar het pleintje rijdt waar de stalletjes met eten staan. Dan staat het straatje vol met mensen die voor je klappen. Nu klapte er niemand voor twee verzopen katers.