Bijzondere ontmoetingen

Vandaag een bericht zonder foto's. Véél te zwakke WiFi verbinding. Één fiets kraakte bij iedere trap op de pedalen. Na overleg zei Jan dat het geen kwaad kon maar irritant was het wel, héél irritant. Zó irritant dat we zochten naar een oplossing. Internet brengt je overal. Lang verhaal, kort gezegd, we kwamen uit bij Günther Haritz. Voor wie hem niet kent; Wikipedia. Top wielrenner in de jaren 70, nu beroepsmecanicièn met een fietsenwinkel in Heidelberg. Ploeggenoot geweest van Jan en Piet bij Raleigh en dat opent alle deuren als je met de jongste zus van Jan en Piet èn problemen met de fiets bij Günther aanklopt. Anderhalf uur heeft hij gezocht naar de oorzaak van het gekraak. Uiteindelijk zat het waar het bijna nooit zit; in de pedalen! De uitspraak van Günther die me het meest is bijgebleven; hier in Duitsland hadden ze vroeger geen idee waar ik mee bezig was. In Holland en Vlaanderen begrepen ze me. Ik was daar thuis.

Bij onze eerste stop onder een grote boom gingen we bijna op een uit een nest gevallen vogeltje staan. Het zat te piepen, had zich het vliegen nog niet meester gemaakt en ook het huppen was het nog niet machtig. Zogezegd een vogeltje voor de poes. Uit onze bidon lieten we wat druppeltjes aangelengde carvam cevitan op het snaveltje vallen en het bekkie ging gretig open. Er vielen heel wat druppeltjes in. Ook pasten er een paar gerolde balletjes brood in. We vonden het wel grappig maar hadden tegelijkertijd niet de illusie dat het ook maar iets zou bijdragen aan de kansen van het beestje. Je zou het veterinaire palliatieve sedatie kunnen noemen.